Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Περικλής Λιανός στην εφημερίδα Espresso Σαββατοκύριακο και τον δημοσιογράφο Ηλία Μαραβέγια. Ανάμεσα σε άλλα, μάλιστα, ο δημοφιλής ηθοποιός μοιράστηκε την πλέον δύσκολη προσωπική του στιγμή που κλήθηκε να διαχειριστεί την ώρα που βρισκόταν στη θεατρική σκηνή.
Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σας από τα παιδικά σας χρόνια, κ. Λιανέ;
Όμορφες εικόνες, με πολύ παιχνίδι. Μεγάλωσα στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, τελείωσα εκεί το λύκειο και στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Νομική και στη δραματική σχολή
Ποια έχετε καταγράψει ως την πιο δύσκολη στιγμή σας;
Όταν πέθανε η μάνα μου και χρειάστηκε να παίξω δύο παραστάσεις. Και τους δυο γονείς μου τους έχασα παίζοντας, αλλά ήταν πολύ πιο οδυνηρό στην απώλεια της μάνας μου. Όταν ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό είχα, θυμάμαι, γυρίσματα, πρόβες, μεταγλωττίσεις αλλά τους είπα «λυπάμαι, φεύγω για να τον προλάβω ζωντανό». Και με στήριξαν όλοι, κάτι που δεν ξεχνώ ποτέ».
Στη μάνα μου, όμως, πάρκαρα έξω από το θέατρο, στους «12 ενόρκους», και με ενημέρωσαν ότι πεθαίνει. Και εγώ έπρεπε να μπω και να κάνω δυο παραστάσεις με αυτή την αγωνία. Το έκανα και έφυγα αμέσως οδικώς για το Αγρίνιο, την πρόλαβα ζεστή, αλλά σε κώμα πια. Αυτό ήταν κάτι που δεν ξεπέρασα ποτέ. Ούτε ξέρω πως έπαιξα τότε δύο παραστάσεις με αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου. Σήμερα μου φαίνεται αδιανόητο.
Από την άλλη μεριά, όμως λέω πως είμαι τυχερός που κάνω αυτή τη δουλειά γιατί είναι ένα τεράστιο αποκούμπι. Μπόρεσα αυτές τις απώλειες, όπως και άλλες που ακολούθησαν, φίλων καρδιάς, να τις αντιμετωπίσω ακριβώς επειδή δούλευα.
