Στο ίδιο έργο θεατές. Πάνω που τα θέατρα άρχισαν να ζεσταίνουν μηχανές, λειτουργώντας μόλις για δυο εβδομάδες (έπειτα από lockdown, παλινωδίες για τους ανοιχτούς και κλειστούς χώρους, ποσοστά πληρότητας κ.λπ.), βρέθηκαν πάλι στη νεκρά για έναν μήνα… και μετά βλέπουμε. Παρότι στα θέατρα είχαν τηρηθεί αυστηρά όλα τα πρωτόκολλα, παρότι δεν είχε αναφερθεί κάποιο κρούσμα.
Εχουν μάλλον δίκιο οι χρήστες του twitter που καυτηριάζουν: «Στις εκκλησίες δεν κολλάει. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν κολλάει. Στα θέατρα κολλάει. Θα μεταδίδεται με το χειροκρότημα».
Είναι παράξενος ο τρόπος που η κυβέρνηση δείχνει το ενδιαφέρον της για τον πολιτισμό. Υποτίθεται ότι στηρίζεται η οικονομική και επαγγελματική δραστηριότητα με ανοιχτά τα καταστήματα λιανικής, σουπερμάρκετ, γραφεία, υπηρεσίες, εργοστάσια, αλλά απ’ ό,τι συμπεραίνουμε οι άνθρωποι των τεχνών δεν αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι, είναι κάτι άλλο, κάτι σαν διασκεδαστές. Οπότε η ψυχαγωγία δεν χρειάζεται αυτόν τον καιρό.
Ισως οι κεφαλές των νέων μέτρων πιστεύουν ότι για τους καλλιτέχνες θα δοθεί μια λύση μαγική, όπως εμφανίζεται ο από μηχανής θεός. Ξέρουν πόσοι επαγγελματίες του xώρου μπορούν να πάρουν έστω κι αυτήν την αποζημίωση των 534 ευρώ τον μήνα; Πότε θα δοθούν οι επιδοτήσεις για τις κενές θέσεις των κλειστών αιθουσών; Ρώτησαν τι θα γίνει με τις παραστάσεις που μέσα στις πρόβες έμειναν στον αέρα; Πόσοι έχουν την υποδομή για διαδικτυακά θεάματα, μάλιστα επί πληρωμή, on demand; Μήπως θα πάρουν των ομματιών τους και θα αρχίσουν να περιοδεύουν στους νομούς που δεν είναι ακόμα πορτοκαλί;
Προς το παρόν, για τον πολιτισμό δεν υπάρχει εμβόλιο, μόνο παυσίπονα, μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο για τον Covid-19.
Πηγή
Author: Παρή Σπίνου
