Tα περισσότερα μέσα ενημέρωσης αγνόησαν προκλητικά την προκλητικότατη εμφάνιση του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα ασφαλώς γιατί ψωμίζονται, αδρά, από την κυβέρνησή του – αυτό είναι πασιφανές στην κοινή γνώμη, δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτική ιδιοφυΐα. Παρατηρώντας κανείς τον υπερασπιστικό προς τον κ. Μητσοτάκη λόγο των λογής κολάκων διαπιστώνει και πόσο «δημοκρατικοί» πολίτες τυχαίνουν.
Αρνούνται το Σύνταγμα, που λέει ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, διότι είναι πεπεισμένοι από μια ανύπαρκτη ιδεολογία ότι ο πρωθυπουργός απολαμβάνει ιδιαίτερα δικαιώματα από τον απλό πολίτη και εκτοξεύουν διάφορα, όπως ότι ο πρωθυπουργός είναι ανθρώπινος [εμείς οι άλλοι τι είμαστε;], ότι ως πρωθυπουργός έχει παραπάνω δικαιώματα και να πάψουμε να λαϊκίζουμε, μας λένε αυτοί οι θαλεροί και ακαταμάχητοι λαϊκιστές [Πέτσας, Μπογδάνος και οι όμοιοί τους – και είναι πολλοί].
Αυτό, το να νομίζουμε ή να θεωρούμε ότι ο πρωθυπουργός κάτι παραπάνω μπορεί να κάνει από εμάς, είναι διάσπαρτο στην επικοινωνία, είναι πεποίθηση πολλών από εκείνους που ασκούν [με το αζημίωτο] το δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Στο τέλος θα πειστούμε κι εμείς οι «δύσπιστοι», οι κοινοί άνθρωποι, η πλέμπα. Είναι γεγονός ότι έτσι μας βλέπουν όσοι έχουν μόνιμο στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα, είτε δημοσιογράφοι είναι αυτοί, είτε πολιτικοί, είτε ειδικοί επιστήμονες [μοντέλα, ηθοποιοί και λοιποί παραθυράκηδες]. Πάει να παγιωθεί μια τέτοια νοοτροπία, που θεωρεί λαϊκισμό τη σκληρή και δίκαιη κριτική, νοοτροπία προερχόμενη από πλανημένες δημοκρατικές τάχα ιδεολογίες οι οποίες ενίοτε έχουν όλα τα χρώματα. Οπως και να ‘χει, ο Ελληνας πρωθυπουργός αποδεικνύεται ελλιπής σε ό,τι αφορά την ανάδειξή του σε ηγέτη-πρότυπο, ανθρώπινο και λοιπά υπερασπιστικά της ανάρμοστης συμπεριφοράς του. Δεν ήταν απλή, αλλά εσκεμμένη επιπολαιότητα – έπρεπε να αναρωτηθεί πολύ καλά προτού προβεί σε αυτήν την πράξη.
Ετσι είναι όμως τα πράγματα στην ελληνική δημοσιογραφία και στην ίδια την κοινωνία: δύο μέτρα και δύο σταθμά· όταν πρόκειται για αντιπάλους τούς κατακεραυνώνουμε, όταν πρόκειται για δικούς μας είναι όλα ανθρώπινα. Πάσχουμε όχι μόνο από επικοινωνία αλλά και από δημοκρατική φρόνηση, δηλαδή από παιδεία και αυτογνωσία, απαραίτητα προοίμια για τη σωφροσύνη, όπως φρονούσε ο παλιός εκείνος της Ακαδημίας.
Λείπει από πολλούς η σωφροσύνη· το να είναι κανείς σώφρων και να έχει σωφροσύνη σημαίνει να έχει αυτογνωσία και να γνωρίζει τι ξέρει και τι δεν ξέρει (έστιν δε τούτο το σωφρονείν τε και σωφροσύνη και το εαυτόν αυτόν γιγνώσκει, το ειδέναι ά τε οίδεν και ά μη οίδεν, Χαρμίδης 167a). Χωρίς σωφροσύνη η κυβέρνηση παραπατάει και περισσότερο η Πολιτεία – και κλυδωνίζεται από ευτελείς και τυχάρπαστους πολιτικούς, κάτι που διέπει άπασα σχεδόν την ανθρωπότητα, όλες σχεδόν τις Πολιτείες της οικουμένης. Είναι κρίμα, αλλά τι είναι το κρίμα μπροστά στο χρήμα;
Δεν είπαμε ότι είναι άφρονες οι πολλοί της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός, απλώς δεν φαίνονται σώφρονες, αγνοούν βασικά πράγματα για τη δημοκρατία και, όπως προκύπτει, για τον εαυτό τους.
Πηγή
Author: Γιώργος Σταματόπουλος
