Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας έστειλε το μήνυμά του, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, για την μαύρη επέτειο της δικτατορίας των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου.
Πενηντά οχτώ χρόνια μετά την επιβολή της χούντας, τα κόμματα και οι ανώτατοι θεσμικοί παράγοντες ανέδειξαν την σημασία της ενότητας και επισήμαναν την αξία των ιστορικών γεγονότων προκειμένου να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.
Σταθερότητα και ομαλότητα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τασούλας, δεν έχασαν την ευκαιρία για να επαναλάβουν το σύνθημά της κυβερνώσας παράταξης περί ομαλότητας και σταθερότητας, με αφορμή την μαύρη επέτειο.
«Πενήντα οκτώ χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα, η ιστορική μνήμη μετατρέπεται σε ώριμη δύναμη. Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο, η Ελλάδα τιμά τους αγωνιστές της αντίστασης. Απαντά στις προκλήσεις τού σήμερα, εδραιώνοντας τη Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό. Και υπερβαίνει τις αδυναμίες της Μεταπολίτευσης, μένοντας μακριά από την εύκολη δημαγωγία και τον επικίνδυνο διχασμό», αναφέρει σε ανάρτησή του στο διαδίκτυο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο πρωθυπουργός προσθέτει: «Σε καιρούς παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ η ανάγκη της πολιτικής σταθερότητας και της δημοκρατικής ομαλότητας. Μία προϋπόθεση, προκειμένου η πατρίδα μας να παραμένει ισχυρή. Η οικονομία της δυναμική. Και η κοινωνία της ενωμένη, να διεκδικεί μία καλύτερη ζωή. Σε μία διαρκή προσπάθεια η κάθε συλλογική επιτυχία να μεταφράζεται και σε ατομική ευημερία. Τα διδάγματα του παρελθόντος μάς οδηγούν και φέτος στα βήματα του μέλλοντος».
Με τη σειρά του ο κ. Τασούλα δήλωσε τα εξής:
«Πριν από 58 χρόνια, το βράδυ της 21ης Απριλίου 1967, το Σύνταγμα της χώρας και οι ελευθερίες του ελληνικού λαού καταργήθηκαν πραξικοπηματικά με την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας που διήρκεσε μια 7ετία. Κατά τη διάρκεια αυτής της ζοφερής περιόδου η χώρα και η κοινωνία οπισθοδρόμησαν. Η χώρα αποκόπηκε από το διεθνές και δη το ευρωπαϊκό περιβάλλον, η ελευθερία της έκφρασης κατεπνίγη και ακόμη χιλιάδες πολίτες βασανίστηκαν και σύρθηκαν σε φυλακές και εξορίες. Η κατάληξη αυτής της ριζικής εκτροπής από την δημοκρατική πορεία είναι γνωστή. Την προέβλεψε άλλωστε ο Γιώργος Σεφέρης, δύο μόλις χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας. Ας τον θυμηθούμε: ”όλοι πια το διδάχθηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό (…) Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή…”.
Έπρεπε να περάσουν πέντε ακόμη χρόνια, ώσπου να ”σταματήσει αυτή η ανωμαλία”. Να προηγηθούν οι φοιτητικές εξεγέρσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου, να εκδηλωθεί το πραξικόπημα Ιωαννίδη και να συντελεστεί το άλμα στο γκρεμό, το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Κύπρο κατ’ εντολή της χούντας Ιωαννίδη με σκοπό την ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου Μακαρίου. Το βαρύτατο τίμημα της εκτροπής εκείνης το βλέπουμε έως σήμερα στην Κύπρο όπου, παρά τα αντίθετα ψηφίσματα του ΟΗΕ, παραμένει υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας σχεδόν το 40% της έκτασης της. Ήταν το σκληρό τίμημα που πλήρωσε ο ελληνισμός πριν καταρρεύσει η δικτατορία υπό το βάρος των ανομημάτων της.
Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, η πατρίδα μας διάγει την μακρύτερη περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης. Μια περίοδο, κατά την οποία ακόμη και οι ακραίες πολιτικές συγκρούσεις δεν έχουν σταθεί ικανές να υπονομεύσουν τα ισχυρά, πλέον, θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θεμέλια, που στηρίζονται στη λαϊκή κυριαρχία η οποία εκφράζεται μέσα από τις εκλογές και τις δημοκρατικές διαδικασίες που επιβάλλει το Σύνταγμα, το Κράτος Δικαίου, και η αταλάντευτη σύνδεση της χώρας με την Ευρώπη.
Και αν πρέπει κάτι να διδαχθούμε από τη σημερινή ”μαύρη επέτειο” είναι η υποχρέωση όλων μας, πολιτικής ηγεσίας αλλά και πολιτών, να θωρακίσουμε και να ενισχύσουμε περαιτέρω τους θεσμούς, την εθνική μας ενότητα και την κοινή προσπάθεια για ομαλότητα και σταθερότητα».
Η συλλογική μνήμη φρουρός των θεσμών
«Το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 γύρισε την Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω, σε μια καταστροφική πορεία που κορυφώθηκε με την κυπριακή τραγωδία», τονίζει σε ανάρτησή του ο Νίκος Ανδρουλάκης για την επέτειο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής επισημαίνει ακόμη ότι 58 χρόνια μετά, «τιμούμε και εμπνεόμαστε από αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία απέναντι στην ξενόδουλη δικτατορία» και τονίζει:
«Η συλλογική μνήμη είναι άγρυπνος φρουρός των δημοκρατικών θεσμών και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο κ. Ανδρουλάκης υπογραμμίζει πώς «ο καθημερινός αγώνας χωρίς παρωπίδες για τη θωράκιση του κράτους δικαίου στην πατρίδα μας είναι ο μόνος δρόμος για την ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας μας και την ευημερία του ελληνικού λαού».
Η χούντα υπόμνηση του καθήκοντος θωράκισης και υπεράσπισης της Δημοκρατίας
«Η θλιβερή επέτειος της 21η Απριλίου αποτελεί πάντα υπόμνηση του καθήκοντος θωράκισης και υπεράσπισης της Δημοκρατίας» σημειώνει σε ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Αναφέρει ακόμη: «Μια ομάδα επίορκων συνταγματαρχών και οι υποστηρικτές τους εντός και εκτός συνόρων, κατέλυσαν την Ελληνική Δημοκρατία την 21η Απριλίου 1967.
Η μαύρη αυτή μέρα δεν ήταν ένα απομονωμένο γεγονός αλλά αποτέλεσμα δεκαετιών μισαλλοδοξίας, διώξεων, αυταρχισμού και βίας μετά την καχεκτική δημοκρατία που κληροδότησε ο εμφύλιος πόλεμος.
Η επταετία σκοταδισμού και καταπίεσης που ακολούθησε, κορυφώθηκε με την προδοσία της Κύπρου από τους χουντικούς και τους υποστηρικτές τους, γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας μας.
Θυμόμαστε πάντα και τιμούμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν ενάντια στην χούντα. Δεν ξεχνάμε τους πολιτικούς κρατούμενους και όσες όσους υπέφεραν στα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις φυλακές και στα ξερονήσια.
Σήμερα αγωνιζόμαστε για τις δημοκρατικές αξίες και τα δικαιώματα, καθώς δεν είναι αυτονόητα δεδομένα, αλλά κατακτήσεις που απαιτούν συνεχή αγώνα και εγρήγορση, ειδικά τώρα που η Ακροδεξιά και ο φασισμός σηκώνουν κεφάλι.
Η καταπάτηση του κράτους δικαίου, ο τεχνοφασισμός και η διεύρυνση των ανισοτήτων δημιουργούν συνθήκες μεταδημοκρατίας. Την απάντηση θα δώσει ξανά η Αριστερά και ο δημοκρατικός κόσμος».
Υπηρετούσαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους
Το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του «για τη “μαύρη” επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, το στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα σύνταγμα του 1952, ήταν φορείς του αντικομμουνιστικού ιδεολογικού οπλοστασίου. Οι συνταγματάρχες ενταγμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα είχαν αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με το Παλάτι, εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους ξένων καπιταλιστικών κρατών και μυστικών υπηρεσιών, ειδικά αυτών των ΗΠΑ».
Η ανακοίνωση επισημαίνει, στη συνέχεια, ότι «η δικτατορία της 21ης Απρίλη ήταν αποτέλεσμα των ανεπίλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στη διάρκεια του αγώνα και μετά την ήττα του ΔΣΕ, την επόμενη δεκαετία, τονίζοντας ότι «οι ενδοαστικές αντιθέσεις περιπλέχτηκαν με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης διαμόρφωναν το δικό τους διακριτό ιμπεριαλιστικό κέντρο (ΕΟΚ) και η νοτιοανατολική Ευρώπη αποτελούσε πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού-σοσιαλισμού, αλλά και σύγκρουσης αντίπαλων καπιταλιστικών συμφερόντων».
«Η δικτατορία των συνταγματαρχών αποτέλεσε στη γενική της κατεύθυνση συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των μεταπολεμικών αστικών κυβερνήσεων» προσθέτει η ανακοίνωση, επισημαίνοντας ότι η εξωτερική πολιτική της δικτατορίας «εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αλλά και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου».
«Η δικτατορία της 21ης Απρίλη συνέχισε και ενέτεινε τα νομοθετικά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέβαλε μαζικά διώξεις, διέλυσε συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές οργανώσεις και προχώρησε σε φυλακίσεις και εξορίες, βασανισμούς και δολοφονίες. Αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης μαζί τους, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη μελλοντική επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» αναφέρει η ανακοίνωση και τονίζει:
«Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη συνιστά απόδειξη ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου».
«Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για την πάλη τους υπέρ των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων.
Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να πρωτοστατήσει στον μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα από την πρώτη μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής “όλα τα σκίαζε η φοβέρα”. Διακήρυσσε την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας από τη μαζική εργατική-λαϊκή δράση και με όλες τις μορφές πάλης. Είχε ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών – λαϊκών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη “φιλελευθεροποίηση” Μαρκεζίνη, δηλαδή το πολιτικό μασκάρεμα της δικτατορίας» σημειώνει η ανακοίνωση του κόμματος και προσθέτει:
«Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 ήταν αποτέλεσμα, των “εγκλημάτων” της, ιδίως της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και εξαιτίας του αγώνα εναντίον της με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο. Η διαδικασία περάσματος στη λεγόμενη “μεταπολίτευση” ήταν προϊόν συμβιβαστικής συνεννόησης μεταξύ εκπροσώπων της δικτατορίας, των εγχώριων αστικών πολιτικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ.
Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους».
«Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός», τονίζει το ΚΚΕ, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι «στο ίδιο πλαίσιο και με τη συμφωνία συχνά όλων των αστικών κομμάτων, κλιμακώνει η εμπλοκή του στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, όπως γίνεται αυτή την περίοδο με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με την με κάθε τρόπο υποστήριξη στο Ισραήλ, το “κράτος δολοφόνο” του παλαιστινιακού λαού. Παράλληλα, κλιμακώνονται τα ενδοΝΑΤΟϊκά παζάρια στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ελλοχεύουν κινδύνους για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής».
«Το καπιταλιστικό κράτος και οι διεθνείς του σύμμαχοι που πρωτοστατούν στην αντικομμουνιστική επίθεση, προβάλλει το ανιστόρητο ιδεολόγημα ταύτισης φασισμού-κομμουνισμού και την αναθεώρηση της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κάθε αγώνα του εργατικού-λαϊκού κινήματος» σημειώνει το ΚΚΕ και καταλήγει στην ανακοίνωσή του:
«Χρέος σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και συνάμα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα, είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, οι ολοένα και πιο μαζικοί και αποφασιστικοί απεργιακοί και εργατικοί-λαϊκοί αγώνες, οι φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, η πολύμορφη δραστηριότητα των γυναικείων οργανώσεων, η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμού στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Η συσπείρωση με το ΚΚΕ αποτελεί εγγύηση της αναγκαίας εργατικής-λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής-λαϊκής δράσης, της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της τάξης των καπιταλιστών, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, για να υπάρξει απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματικά ελπιδοφόρα, νέα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό».
Ήταν ένα καθεστώς τρόμου
«Δεν ξέχναμε» ότι ήταν ένα «καθεστώς τρόμου» είναι το κεντρικό μήνυμα της Νέας Αριστεράς για την μαύρη επέτειο της στρατιωτικής δικτατορίας.
«Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, οι κάτοικοι της Αθήνας ξυπνούσαν με τον ήχο από τις ερπύστριες των τανκς στους δρόμους. Εκατοντάδες πολίτες είχαν ήδη συλληφθεί μέσα στη νύχτα. Την ίδια μέρα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος όρκιζε την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών, οδηγώντας τη χώρα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Με τις ευλογίες των ΗΠΑ, εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς τρόμου, λογοκρισίας και βίας. Μια επταετία που κατέληξε στην προδοσία και την τραγωδία της Κύπρου.
58 χρόνια μετά, οι νοσταλγοί της Χούντας, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των συνταγματαρχών, οι υμνητές της δικτατορίας, επιδιώκουν να βρεθούν ξανά στο προσκήνιο. Οι αναθεωρητές της Ιστορίας επιχειρούν να ξεπλύνουν την επταετία, να διαγράψουν την αντιδικτατορική αντίσταση, να θολώσουν τη συλλογική μνήμη. Θέλουν να ξεχαστούν τα ξερονήσια, οι φυλακές, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, οι εξορίες, οι νεκροί.
Δεν ξεχνάμε.
Η Χούντα δεν «είχε κάνει έργο». Η Χούντα δεν ήταν «μια άλλη εποχή». Ήταν ένα καθεστώς τρόμου.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, η μάχη της Δημοκρατίας ενάντια στον αυταρχισμό και σε εκείνους που την υπονομεύουν, είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Η υπεράσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων, η αντίσταση στον φασισμό, στον πόλεμο και στην φιλοπόλεμη υστερία, η μάχη ενάντια στον εθνικισμό, στην ακροδεξιά και σε κάθε μορφή κρατικής καταστολής, είναι καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη.
Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Είναι υπόθεση όλων μας. Η Αριστερά βρέθηκε και θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα», ανέφερε στην άναρτησή της η Νέα Αριστερά.
Πηγή
Author:
