Λεπτοδουλεμένη και χαριτωμένη, η ταινία του Αλά Εντίν Αλτζέμ «Το θαύμα του άγνωστου αγίου» μοιάζει διαρκώς να πνίγει ένα περιπαικτικό γελάκι προς τους ανθρώπους –την ανθρωπότητα μάλλον– που παρατηρεί. Ακόμα στους κινηματογράφους: ● «Υπόθεση Κολίνι» του Μάρκο Κρόιτσπαϊντνερ, ένα δικαστικό θρίλερ με αντιναζιστική ψυχή. ● «Η ελπίδα του κόσμου», του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, μια ιστορία μιας φαινομενικά δεμένης οικογένειας που οδηγείται σε απανωτές συγκρούσεις. ● «Ελα να παίξουμε», του Τζέικομπ Τσέις και ● «Σαν τον σκύλο με τη γάτα 3» σε σκηνοθεσία Σον ΜακΝαμάρα .
Το θαύμα του άγνωστου αγίου (Le Miracle du Saint Inconnu, Μαρόκο, Γαλλία, Κατάρ, 2019, 100’) ★★★☆☆
● σκηνοθεσία: Αλά Εντίν Αλτζέμ
● ηθοποιοί: Γιουνές Μπουάμπ, Σαλάχ Μπεν Σαλέχ, Μπουχαΐμπ Σεμάκ
Το ντεμπούτο του Μαροκινού δημιουργού, με πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Κανών, είναι μια κωμωδία της ανθρώπινης κατάστασης, ανάλαφρη αλλά όχι χωρίς τον θρησκευτικό και υπαρξιακό σχολιασμό της.
Οπως βλέπουμε σε μια μικρή, προ της δράσης, σεκάνς, ένας κλέφτης κρύβει τα λάφυρά του από μια ληστεία στην κορυφή ενός λόφου, στη μέση του πουθενά, μέσα στο έδαφος, σ’ έναν ψεύτικο τάφο – συλλαμβάνεται και πάει φυλακή. Χρόνια αργότερα, ελεύθερος πια, επιστρέφει στο σημείο για να ανακτήσει τα κέρδη του («έκανα φυλακή γι’ αυτά, άρα μου ανήκουν»), θα διαπιστώσει, όμως, ότι πάνω στην κρυψώνα του έχει ορθωθεί ένα τέμενος προς τον «Αγνωστο Αγιο» που είναι και… θαυματουργός κι ολόγυρα έχει χτιστεί ένα ολόκληρο χωριό για τους επισκέπτες προσκυνητές.
Λεπτοδουλεμένη και χαριτωμένη, η ταινία του Αλτζέμ μοιάζει διαρκώς να πνίγει ένα περιπαικτικό γελάκι προς τους ανθρώπους –την ανθρωπότητα μάλλον– που παρατηρεί. Ακόμα κι η χρωματική παλέτα που επιλέγει, στο μπεζ της ερήμου με τα μικρά ξεσπάσματα ζαντ, πορτοκαλί, φέρουν την κωμικότητά τους, τα καλοζυγισμένα κάδρα, η σισύφειος προσπάθεια του κλέφτη -που δεν έχει όνομα- να ανακτήσει όσα η ζωή τού οφείλει. Οι ιστορίες τεσσάρων ανδρών μπλέκονται με αυτή του καμουφλαρισμένου ληστή, του απρόθυμου γιατρού που βλέπει τον «Μικρόκοσμο» στην τηλεόραση, με τον βοηθό που πεισματικά λύνει όλα τα προβλήματα με λίγο αλκοόλ και κουτιά ασπιρίνης, του νεαρού βοσκού που γιατροπορεύει τον πατέρα του ενώ θέλει να φύγει για πιο περιπετειώδη και… υγρά μέρη, του πολυπράγμονα μπαρμπέρη-οδοντογιατρού, του φύλακα του ναού που αγαπά το λυκόσκυλό του περισσότερο κι από τον γιο του. Ενα αντιπροσωπευτικό σύμπαν ανδρών –οι γυναίκες απουσιάζουν αδικαιολόγητα από την ιστορία, περιορισμένες στις κουτσομπόλες της περιοχής που επισκέπτονται τον νιόφερτο γιατρό χωρίς άλλο λόγο παρά να τον μελετήσουν–, σχηματικές φιγούρες αλλά γραμμένες με στοργή και τόσο καλοπαιγμένες ώστε να συνθέτουν χαρακτήρες μεταξύ βωβής, σωματικής κωμωδίας κι ενός μαροκινής μετριοπάθειας «καουρισμακικού» σινεμά που, μέσα από ένα γαϊτανάκι ανατροπών, μιλούν για την ανθρώπινη πνευματικότητα και την απληστία και όσα ξεπλένει μια πολυαναμενόμενη βροχή στην έρημο.
▶ ΑΣΤΥ, ΔΑΝΑΟΣ
Υπόθεση Κολίνι (Der Fall Collini, Γερμανία, 2019, 123’) ★★½☆☆
● σκηνοθεσία: Μάρκο Κρόιτσπαϊντνερ
● ηθοποιοί: Ελίας Μ’Μπαρέκ, Φράνκο Νέρο, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα
Ο Κάσπαρ Λάινεν είναι νεόκοπος δικηγόρος, Γερμανός τουρκικής καταγωγής. Η τύχη μοιάζει να του χαμογελά όταν του ανατίθεται να υπερασπιστεί τον βασικό ύποπτο μιας πολύκροτης δολοφονίας που απασχολεί και τα ΜΜΕ. Το θύμα είναι ένας ευκατάστατος και σεβαστός άνδρας ο οποίος, συμπτωματικά, έχει συμβάλει στην ανατροφή του Κάσπαρ – και ο φερόμενος ως θύτης μοιάζει να μην έχει κανένα απολύτως κίνητρο. Μέχρι που η βαθιά ενοχή της γερμανικής συνείδησης για τον Β’ Παγκόσμιο αρχίζει να εμφανίζει το πρόσωπό της, συμπαρασύροντας όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση.
Βασισμένος στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φέρντιναντ φον Σίραχ, ο Κρόιτσπαϊντνερ στήνει ένα δικαστικό θρίλερ με αντιναζιστική ψυχή, σκηνοθετώντας περισσότερο σαν να κάνει μια διεκπεραιωτική μίνι σειρά, αγκαλιάζοντας και τα κλισέ και τη μουσική «υπογράμμισης». Ωστόσο, ο Φράνκο Νέρο φέρνει, έστω αχνά, στον νου τον παλιότερο εαυτό του, ο νεαρός πρωταγωνιστής, Ελίας Μ’Μπάρεκ έχει δυναμισμό κι ευαισθησία και η ίδια η πλοκή, αν και προβλέψιμη, ακόμα και γλυκερή από ένα σημείο και μετά, διατηρεί το ενδιαφέρον ζωντανό με τη βοήθεια ιστορικών φλας μπακ και κοσμοπολίτικων περιηγήσεων.
Η ελπίδα του κόσμου (Gloria Mundi, Γαλλία, 2019, 106’) ★★½☆☆
● σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
● ηθοποιοί: Αναΐς Ντεμουστιέ, Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν
Στη Μασσαλία, μια φαινομενικά δεμένη οικογένεια, γονείς και δύο κόρες με τους συντρόφους τους, συγκεντρώνονται γύρω από τη γέννηση της πρώτης εγγονής, της Γκλόρια. Ομως τα σοβαρά προβλήματα των ζευγαριών, το οικονομικό ζόρι, το αίσθημα του αδιεξόδου, η προδοσία των παλιότερων ονείρων και, μέσα σ’ όλα, η έλευση του πατριού που μόλις αποφυλακίστηκε οδηγούν τα μέλη της οικογένειας σε απανωτές συγκρούσεις.
Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν ρίχνει ακόμα μια φορά φως στην αγαπημένη του Μασσαλία («Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα», «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο»), στους σήμα-κατατεθέν ηθοποιούς του, στην ιδεαλιστικά σοσιαλιστική κοσμοθεωρία του. Μόνο που, αυτή τη φορά, η ιστορία του μοιάζει γραμμένη από έναν άνθρωπο που δεν ζει στο σήμερα, η έκφραση της αντιρατσιστικής, αντικαπιταλιστικής φωνής του ακούγεται παρωχημένη, η ιστορία του τραβηγμένη στερεοτυπικά στην υπερβολή της προκειμένου, μόνο, να εξυπηρετήσει όσα θέλει να πει. Εστω κι έτσι, η ταινία θυμίζει πόσο ευαίσθητα ο Γκεντιγκιάν σκηνοθετεί τα πρόσωπα των ηρώων του και την ανθρώπινη ζεστασιά – τις λίγες στιγμές που την εντοπίζει εν προκειμένω.
Ελα να παίξουμε (Come Play, ΗΠΑ, 2020, 96’)
● σκηνοθεσία: Τζέικομπ Τσέις
● ηθοποιοί: Αζι Ρόμπερτσον, Τζίλιαν Τζέικομπς, Τζον Γκάλαγκερ Τζ.
Ο Ολιβερ είναι ένα μοναχικό αγόρι που νιώθει διαφορετικό – αναζητά απεγνωσμένα έναν φίλο και βρίσκει καταφύγιο στο κινητό και στο τάμπλετ του, που δεν αποχωρίζεται ποτέ. Οταν ένα μυστηριώδες πλάσμα, ο Λάρι, αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές του Ολιβερ για να μπει στον κόσμο των ανθρώπων, οι γονείς του μικρού θα χρειαστεί να δώσουν μάχη για να τον σώσουν από το τέρας που ζει πίσω από την οθόνη. Ο Τζέικομπ Τσέις μεταφέρει σε μεγάλου μήκους ταινία την επιτυχημένη του μικρού μήκους από το 2017, προσφέροντας σ’ αυτή την εβδομάδα την πρόταση για… κινηματογραφικό Χαλοουΐν.
Σαν τον σκύλο με τη γάτα 3 (Cats & Dogs 3: Paws Unite, ΗΠΑ, 84’) ★★★☆☆
● σκηνοθεσία: Σον ΜακΝαμάρα
● με τις φωνές των: Μελίσα Ροτς, Μαξ Γκρίνφιλντ / στα ελληνικά: Δημήτρης Μακαλιάς, Πηνελόπη Σκαλκώτου, Φοίβος Ριμένας
Εδώ και μια δεκαετία, οι σκύλοι και οι γάτες βρίσκονται σε ανακωχή – μάλιστα, τακτικά κι επαναλαμβανόμενα σώζουν τον κόσμο, χωρίς οι άνθρωποι να πάρουν χαμπάρι. Τώρα όμως, οι δυο τετράποδοι πράκτορες, η γάτα Γκουέν και ο σκύλος Ρότζερ, έχουν να αντιμετωπίσουν έναν σατανικό παπαγάλο με κόμπλεξ κατωτερότητας που, επικοινωνώντας σε κύματα που γίνονται αντιληπτά μόνο από τα ζώα, απειλεί να φέρει τον πόλεμο μεταξύ γατών και σκύλων, προκειμένου, επιτέλους, οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν την αξία των «παρακατιανών» ζώων συντροφιάς, ερπετών και πουλιών. Για τρίτη φορά η μεγάλη οθόνη γεμίζει πατουσάκια, σε μια ταινία που καλύπτει την παιδική όρεξη για περιπέτεια, αλλά, κυρίως, προσφέρεται για γέλιο αναγνώρισης στους ενήλικες που έχουν ζώα.
Πηγή
Author: Λήδα Γαλανού
